Stale stopowe odporne na korozję w zależności od swojego składu różnią się nie tylko właściwościami, ale także podatnością na spawanie.

Struktura stali stopowych i ich rodzaje

Zanim stal zostanie wykorzystana do stworzenia produktów ostatecznych – czy to będą rury kotłowe, czy zwężki nierdzewne, musi zostać poddana nie tylko dodaniu konkretnych dodatków stopowych, które polepszą jej właściwości, ale także spawaniu. Łatwość przeprowadzenia tego ostatniego procesu zależy właśnie w dużym stopniu od rodzaju dodatków stopowych.

Dodatki stopowe podzielić można ma składniki ferrytotwócze i ausenitotwórcze. Do pierwszej grupy zalicza się przede wszystkim chrom, a poza nim także aluminium, krzem, molibden, niob, tytan, wanad i wolfram. Natomiast do drugiej zalicza się przede wszystkim nikiel, a poza tym azot, kobalt, mangan, miedź i węgiel.

Rodzaj stali a spawanie

Jeśli chodzi o łatwość spawania: w przypadku ferrytycznych stali chromowych spawalność jest ograniczona, a w przypadku mertenzytycznych stali chromowych bardzo ograniczona. Stosunkowo dobrą spawalnością charakteryzują się stale chromowo-niklowe z miękkim martenzytem, a dobrą stale ferrytyczno-austenityczne (chrom, nikiel, molibden, azot). Natomiast bardzo dobra spawalność charakteryzuje zarówno stale austenityczne – chrom, nikiel, molibden z ferrytem, jak i stale austenityczne – chrom, nikiel, molibden bez ferrytu.

Potencjalne wady spawalnicze a rodzaj stali

W zależności od typu stali nierdzewnej istnieje ryzyko powstawania następujących wad spawalniczych:

• ferrytyczne stale chromowe: ryzyko występowania rozrostu ziaren oraz wydzielania się węglików, których efektem może być zarówno korozja, jak i pęknięcia kruche spowodowane zimnem,
• martenzytyczna stale chromowe: ryzyko występowania podhartowań i naprężeń strukturalnych, których efektem mogą być pęknięcia w trakcie hartowania,
• stale chromowo-niklowe z miękkim martenzytem: ryzyko występowania naprężeń strukturalnych, których efektem mogą być pęknięcia na zimno,
• stale austenityczne – chrom, nikiel, molibden bez ferrytu: ryzyko wydzielania się węglików i faz międzymetalicznych, eutektyka niskostopowa, których efektem mogą być zarówno korozja i kruchość, jak i pęknięcia na gorąco,
• stale austenityczne – chrom, nikiel, molibden z ferrytem: ryzyko wydzielania się węglików i faz międzymetalicznych, eutektyka niskotopliwa, których efektem mogą być kruchość i korozja,
• stale austenityczno-ferrytyczne – chrom, nikiel, molibden, azot: ryzyko występowania rozrostu ziaren, wydzielania faz międzymetalicznych oraz ferrytyzacji, których efektem mogą być zarówno pęknięcia na zimno, jak i korozja oraz kruchość.