Święta Inkwizycja byłą organem powołanym do działania w wieku XIII i działającym nieprzerwanie do XIX wieku. Zadaniem Inkwizycji było tropienie i stawianie pod sąd heretyków i przyczynianie się do zbawiania ich duszy. W praktyce oznaczało to często stawianie przed fikcyjnym sądem oraz skazywanie na tortury lub śmierć.

Działania te miały nie tylko zniechęcić do odchodzenia od jedynej słusznej wiary, ale także być przestrogą dla osób nie stosujących się do surowych kanonów życia katolickiego. W kolejnych wiekach pracy świętych inkwizytorów na szczególną uwagę zasługuje okres tak zwanego polowania na czarownice. Zasadniczo proces ten miał miejsce zarówno w Europie, jak i Ameryce Północnej, jednak nie równocześnie. W przypadku Europy procesy o konszachty z diabłem posądzane były najczęściej kobiety, jednak zdarzało się, że pod sąd trafiali i panowie.

Panie były sądzone na podstawie donosów i domysłów. Powodem do oskarżenia o czary miała być umiejętność tworzenia ziołowych wywarów, nieobyczajne zachowanie oraz stawianie kart. W oczach inkwizytorów oraz religijnych purystów tarot był mocnym argumentem do tego, aby skazać kobiet bez sądzenia.

Jak radzono sobie z “czarownicami”?

Wiele z procesów przeciwko czarownicom miało charakter pokazowy. Kobiety były poddawane testom, aby udowodnić, że nie mają nic wspólnego z diabłem. Jednym z takich testów było wyrzucenie oskarżonej na środku jeziora do wody i obserwowanie czy nie utonie. Jeśli biedaczce udało się ujść z życiem – zasądzano, że to pomoc szatana. Fakt utrzymywania się na wodzie zapewniały jednak… rozłożyste suknie, noszone w tamtym okresie. Na czarownice posiadano dwa sposoby – pierwszym było palenie na stosach. Drugi to stosowanie wymyślnych tortur, mających przekonać oskarżoną do wyjawienia swoich win. Panie często umierały na wskutek odniesionych ran.

Na szczęście współczesne wróżki nie mają już takich problemów i w spokoju mogą oddawać się swojej działalności przez nikogo nie niepokojone.